علی رضاقلی در ۱۳۲۶ در شمیران به دنیا آمد. پدرش بنا بود. علی تحصیلات متوسطه را در رشته ادبی در ۱۳۴۶ در دبیرستان بهرام قلهک شمیران به پایان رساند و در همان سال به رشته علوم سیاسی دانشکده حقوق دانشگاه تهران راه یافت. وی در ۱۳۵۰ موفق به اخذ دانشنامه کارشناسی از دانشگاه تهران شد. در سال ۱۳۵۳ جهت ادامه تحصیل به دانشگاه سوربن و سپس مدرسه سیاسی مطالعات عالی پاریس رفت و جامعه‌شناسی سیاسی خواند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، پایان‌نامه دکترا را نیمه‌تمام رها کرد و به ایران بازگشت و به طور غیر رسمی به مطالعه و پژوهش در حوزه جامعه‌شناسی و اقتصاد سیاسی ایران پرداخت. او با نوشتن دو کتاب جامعه‌شناسی خودکامگی و جامعه‌شناسی نخبه‌کشی در صحنه جامعه‌شناسی ایران مطرح شد. اما قاسم خرمی با متنی بنام علی رضا قلی چه می‌خواست بگوید؟ اقدام به واکاوی آرای رضاقلی با زاویه دیدی بینا رشته‌ای (تاریخ، جامعه شناسی، اقتصاد، سیاست) نموده است. کسانی که با دکتر رضا قلی کار کرده اند می‌دانند که تم اصلی آرای او بر نوعی تبارشناسی تاریخی از شیوه ایجاد خودکامگی و توصیه به تحول آفرینی ریشه دار در اندیشه سیاسی حامی خودباوری و سازندگی تربیت شده توسعه گرا دارد.

مرگ علی رضاقلی در حالی رقم خورد که جامعه ایرانی در نوروزی دیگر قرار دارد بی آنکه شرایط اجتماعی و رفاهی مساعدی را تجربه کند. فشار‌های معیشتی و فرهنگی دوچندان شده است. اینگونه می‌توان در نسبتی نمادین از ذهنیت جامعه شناسانه‌ مرحوم رضاقلی سخن گفت.

علی رضاقلی ، جامعه‌شناس و پژوهشگر بامداد امروز، هشتم فروردین‌ماه ۱۴۰۱ در ۷۵ سالگی بر اثر ناراحتی قلبی در یکی از بیمارستان‌های تهران از دنیا رفت. از این پژوهشگر کتاب‌های «جامعه‌شناسی خودکامگی» و «جامعه‌شناسی نخبه‌کشی» منتشر شده است. همچنین گردآوری و تنظیم درس‌گفتار‌های کلاس روش‌شناسی علوم انسانیِ عبدالکریم سروش و چاپ کتاب «درس‌هایی در فلسفه علم الاجتماع» در کارنامه او دیده می‌شود.

روز پنجشنبه جلسه هفتگي مؤسسه مطالعات دين و اقتصاد در تهران با حضور علي رضاقلي، پژوهشگر و مورخ برجسته، با عنوان «چرخه‌هاي شوم تاريخ و توسعه‌نيافتگي در ايران» برگزار شد.

میان اقتصاددانان نهادگرا و نئوکلاسیک اختلافات کمی نیست. یکی از موارد مهم این اختلافات این است که نهادگراها پافشاری می کنند بر اینکه خصایصی در جامعه وجود دارد که بر عملکرد اقتصاد تاثیر می گذارند.من که تاریخ ایران را خوانده ام و نازک اندیشی هایی در آن کرده ام بر این باورم که به طور نسبی انقلاب اقتصادی اول در ایران به طور کامل رخ نداد چون زندگی ایلی در حاشیه زندگی یکجا نشینی اجازه تثبیت حقوق مالکیت محدود را نیز نداد و مالکیت از یک ناامنی مهلک رنج می برد.