انسانِ عصر پسامادی را باید در قالبِ عرفی- فرهنگی و در بسترِ زیستِ اجتماعی خاصِ جامعه خود و تجربه تاریخی گذشته و حال درک نمود و برای درد‌های امروزینش التیامی خوشایند تجویز نمود. در غیر اینصورت با صَرف هزینه‌های هنگفت نیز نه تنها ارمغانی برای او نخواهیم آورد؛ بلکه تنها با وعده‌های پوشالین و اُمید‌های واهی او را بیشتر اسیر بحران نموده و در دریایی از حیرانی و استیصال او را غرق خواهیم نمود.

دانشگاه غیرسیاسی، موضوعی است که موافقان و مخالفان زیادی دارد، موافقان معتقدند که دانشگاه جای کار علمی و آکادمیک است نه بازی‌های سیاسی، مخالفان، غیرسیاسی کردن دانشگاه را جاده‎بازکن کمرنگ شدن آزادی‌های اجتماعی و سیاسی در سطح جامعه می‌دانند. مهدی تدینی، مترجم و فاشیسم پژوه نیز از سیاسی کردن دانشگاه انتقاد کرد.

کسی دیگر به‌دنبال فضیلت و رستگاری نیست، چرا که دنیای جدید بر قدرت، لذت و سود برپا شده است. هر کس به فکر خودش است و نهایتاً تا آنجا به شما اهمیت می‌دهد که در خوشبختی‌اش سهمی داشته باشید. اگر از خودخواهیِ آدم‌های این دوره‌زمانه شکایت دارید، دیوید ووتن می‌داند تقصیر را باید به گردن چه کسی انداخت. او در کتاب جدیدش می‌گوید با ظهور ماکیاوللی، هابز و آدام اسمیت جهانی به وجود آمد که رؤیایی مانند رستگاری جای خود را به جست‌وجوی واقعیاتی همچون قدرت، لذت و سود سپرد و این‌چنین جهان جدید شکل گرفت.