نگاهی به آثار شاخص سینمایی در جهان نشان می‌دهد، نقش ادبیات داستانی در خلق این آثار بسیار پررنگ بوده است؛ نکته‌ای که به نظر می‌رسد در سینمای ایران پای آن به شدت می‌لنگد.

هزار سال بعد گونه هومو ساپينس چگونه خواهد بود؟ از نظر تکاملي چه تغييراتي پيدا خواهد کرد؟ آيا هنوز در نظر انسان هزار سال بعد، زيبايي‌هاي بدن همان چيزي هستند که ما اکنون مي‌پسنديم؟ يا نه، ممکن است اندامي چون پا يا دست اندام‌هاي زائدي در نظر بیايند که انسانِ آن روزها سعي در حذف آن توسط جراحي پلاستيک براي هرچه‌زيباترکردن خود داشته باشد؟ وقتي به مجسمه‌هاي يونان يا روم باستان نگاه مي‌کنيم از هر لحاظ معيارهاي زيبايي حتي امروزي را در خود مستتر دارند، اما فکر نمي‌کنم چنين چيزي درباره انسان هزار سال بعد صادق باشد.