خودکشی پدیده پیچیده‌ای است و می‌تواند علل گوناگون داشته باشد. ناامیدی، اختلالات روانی (نظیر افسردگی، اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی، اختلال طیف اوتیسم)، اختلات فیزیکی (مانند سندرم خستگی مزمن)، شکست عشقی، اعتیاد به الکل، سوء مصرف مواد یا دارو، می‌توانند به خودکشی ربط داشته باشد. اغلب، عوامل استرس‌زا مانند مشکلات مالی، مشکلات شغلی، مشکلات تحصیلی یا مشکلات ارتباط بین فردی (مانند طلاق یا قطع رابطه)، آزار دیگران یا قلدری نیز ممکن است در این میان نقش داشته باشند. بررسی‌ها نشان می‌دهند که در شهر‌های استان تهران مثل ملارد، قدس، رباط‌کریم، شهریار، قرچک، ورامین، پیشوا و پاکدشت آمار‌های بالایی در زمینه خودکشی گزارش شده و این سوال مطرح می‌شود که چه اتفاقی افتاده که شهر‌هایی مانند چهاردانگه و اسلامشهر به اندازه استان ایلام، آمار خودکشی دارند؟

یک پژوهشگر و جامعه‌شناس حوزه خودکشی با بیان اینکه خودکشی نوعی کنش اعتراضی نسبت به محرومیت‌ها، ستم‌ها، خشونت‌ها، نابرابری و تبعیض در شرایط ناخرسند زندگی است که انسان به جای حل مسائل و مشکلات، خود را از بین می‌برد، گفت: برای کاهش میزان خودکشی باید افراد، گروه‌ها و مناطقی که کانون خودکشی هستند شناسایی شوند و این گروه‌ها در چتر برنامه‌های حمایتی و برنامه‌های مداخلات روانشناسی قرار گیرند.

یک پژوهشگر حوزه خودکشی گفت: در مطالعات انجام شده به این نتیجه رسیده ام که قربانیان اصلی خودکشی زنان و جوانان هستند، که علت این موضوع ترکیبی از شرایط تجربه نوسازی و مدرنیته و خرده فرهنگ­‌های سنتی و به تبع آن رشد نابرابری ­های اجتماعی در مناسبات اجتماعی و خانوادگی است.