نوع مهاجرت در چند دهه اخیر کاملا از الگو‌های متفاوتی تبعیت کرده است. از مهاجرت خانوادگی مسئولان دوره پهلوی و سرمایه داران، به مهاجرت نیرو‌های دگراندیش. از مهاجرت نخبگان به مهاجرت فراگیر نیرو‌های فنی. از مهاجرت طبقه متوسط به مهاجرت دانشجویی و غیره. نوع الگوی برخورد با این پدیده هم تغییراتی بنیادین به خود دیده است. از برخورد سیاسی - ارزشی و سلبی به مهاجرت به برخورد کم اهمیت جلوه دادن مهاجرت (خصوصا نخبگان و صاحبان سرمایه مالی و فنی). اما واقعیت ماجرا در زمان حاضر، چهره پرپیامد و مشکل ساز خود را نشان داده و کشور تهدید به کاهش کیفیت نیروی انسانی شده است. مسئله‌ای که همتراز بحث جوانی جمعیت، دارای اهمیت است.

بعداز مهاجرت سرمایه دارها، معاندین و مخالفین، نوبت به مهاجرت متخصصان رسید. موج سوم مهاجرت متمرکز بر نیروی کار حرفه‌ای کشور شده است و احتمالا در موج چهارم، با نوعی مهاجرت عمومی مواجه می‌شویم. دائم در خصوص تفاوت مهاجرت موج اول با سایر موج‌ها و مخاطرات ان در حال هشدار دادن هستیم. چرا تصمیم گیری تخصصی در کشور را آغشته به عوام گرایی پوپولیستی و هیجان زدگی ایدئولوژیک باید بکنیم؟ دوره هر کی می‌خواهد برود، کشور را ترک کند، مدت زمان زیادی است که گذشته است. چرا باید اجازه بدهیم که منابع و منافع ملی مان و گام دوم انقلاب با این نوع تصورات و تفکرات پوسیده و پوشالی، به آتش کشیده شود؟ منافع ملی خیلی از کشور‌ها حکم می‌کند که دیگر به دنبال نیروی خبره نباشند، کل مجموعه کاری آن‌ها را در قالب تک ویزا، شکار کنند. کشور بیشتر از آنکه از دشمن و خصم ضربه بخورد، در حال ضربه خوردن از سه تیپ منافق، متنفع و متعصب است. لطفا بشنوید صدا‌ها را قبل از آنکه هزینه زا شوند.

دکتر «حسین راغفر » چهره آشنای اقتصادی، معتقد است که ما بعد از سال 68 یک تغییر ایدئولوژی داشتیم که کاملا مخالف ارزش های انقلاب بودکه درواقع، یک ضد انقلاب و کودتا علیه خود مفهوم انقلاب رخ داد.وی بیان می دارد که،نوعی ارزش های جدید جهانی شدن وارد گفتمان انقلاب شدبه نظر او راه حل مشکلات پیچیده امروزی که نئولیبرال های وطنی پدید آورده اند و اعتماد سیاسی را خدشه دار کرده اند مشارکت مردم و توسعه نهادهای مدنی است.

عوامل متعددی در وقوع مهاجرت نخبگان نقش دارند و نمی‌توان آن را تک‌عاملی دانست.