بیشتر ما در مواجهه با کودکان کم توان و یا مشکل دار در جامعه و اطرافمان حداکثر کاری که می کنیم دل سوزاندن برای آن هاست بدون اینکه به شرایط و مشکلات آن ها و خانواده هایشان فکر کنیم و حتی برای یک روز خودمان را جای آن ها بگذاریم و در واقعیت اگر همین کودکان باعث برهم خوردن کمترین آرامش ما شوند رفتاری می کنیم که از تاثیر آن کمترین اطلاعی نداریم.