امام علی(ع) در نامه به رفاعه در اهواز، «امارت» را به‌عنوان «امانت» معرفی می‌کنند. با منطقی قیاسی می‌توان امانت را به تمام مظاهر دولت و حکومت و حتی امامت یا رهبری هم تعمیم داد.

تنها موجودى كه قوس صعودى و نزوليش بى‌انتها است و به‌طور نامحدود قادر به پرواز به سوى قله تكامل است و تمام اين كارها را با اراده و اختيار انجام مى‏‌دهد، انسان است و اين «اراده و اختیار» همان امانت الهى است كه همه موجودات از حمل آن سر باز زدند.