نوروز، جشنی که از طبیعت برخاسته و با فرهنگ‌های بسیاری پیوند دارد؛ در هند به دلیل شرایط سرزمینی یا عقیدتی ماهیت ایرانی و اسلامی پیدا کرده است و از سوی اجتماعات خاصی گرامی داشته می‌شود.

عید نوروز، چند هزار سالی است که در میان ایرانیان قدمت دارد. با ظهور اسلام و ورودش به کشور نیز این آیین نه تنها رنگ نباخت، بلکه با صحه گذاشتنش توسط ائمه (ع) بیش از پیش قوت گرفت. به علت همزمانی ایام نوروز با آغاز بهار، روح نشاط و امید و طراوت در بین مردم ساری و جاری می‌شود. اما سالیانی است که با هجوم فرهنگ‌های بیگانه و از بین رفتن خرده‌فرهنگ‌های بومی، نوروز نسبت به سال‌های گذشته، کم‌رنگ‌تر شده است.

اسماعیل آذر می‌گوید: شب یلدا آخر «قوس» و اول «جَدی» است که ایرانی‌ها آن را نحس می‌دانستند؛ شب را قصه می‌گفتند و شعر می‌خواندند تا درازای شب را سهل کنند. بعدها قصه‌ها جای خود را به حافظ‌خوانی خاصه تفأل حافظ و فردوسی‌خوانی دادند