شمار تحولات و وقایع یک دهه گذشته در ایران را می‌توان در فهرستی بلند برشمرد.

دولت‌ها از کدام مردم رای می‌گیرند و منافع کدام مردم را نمایندگی می‌کنند؟ فرض ضمنی این سوال آن است که باید منطق نمایندگی (Representativeness) بر رفتار دولت‌ها حاکم باشد، یعنی دولت‌ها مطالبات همان مردمی را نمایندگی کنند که آنها را انتخاب کرده‌اند. این فرض به باور من چندان صادق نیست. یعنی نظام حقوقی و واقعیات سیاسی ما این فرض را تایید نمی‌کنند. بحث حقوقی در این باره مجال دیگری می‌طلبد اما واقعیات سیاسی ما هم این را تایید نمی‌کند.

علی علیزاده کارشناس سابق بی‌بی‌سی فارسی در یادداشتی در کانال خود نوشت: در لندن هر دانشجوی سال اول علوم سیاسی می‌داند که جمهوری اسلامی ایران - فارغ از اینکه دوستش داشته باشید یا نه، حکومت ایده‌آل تان باشد یا نه، فساد داشته باشد یا نه، کارآمد باشد یا نه - «باثبات» ترین حکومت کل منطقه‌ای است که از مرز شرقی پاکستان شروع می‌شود و در مرز غربی مراکش خاتمه می‌یابد.