رسول فروغ‌فرد روزنامه‌نگار این روزها مجموعه‌ای از عوامل باعث شده تا فضای اقتصادی چه در سمت تولید و سرمایه‌گذاری و چه در سمت تقاضا و مصرف، دچار تشویش و عدم قطعیت شود؛ به‌گونه‌ای‌که سرمایه‌گذار چشم‌انداز روشنی از آینده بازارها ندارد و فعالیت‌های اقتصادی خود را به آینده نامعلوم موکول می‌کند و خانوار نیز قادر به برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری در حوزه مصرف-پس‌انداز خود نیست. این فضا از یک طرف ریشه در مشکلات ساختاری دارد که دهه‌هاست گریبان‌گیر اقتصاد ایران شده و از طرف دیگر ناشی از نااطمینانی بازار از روابط دیپلماتیک ایران در اقتصاد بین‌الملل است.

رئیس‌کل پیشین بانک مرکزی در مصاحبه‌ای که با «دنیای‌اقتصاد» انجام داده چند نکته مهم را بیان کرده بودند که باید تا جایی که می‌توان این نکات را شکافت تا در آینده از خسارات احتمالی که در نتیجه تکرار اشتباهات ایجاد می‌شود جلوگیری کرد. به‌هرحال بخشی از ارتقای سیاست‌گذاری اقتصادی در همین شکافتن نکات مصاحبه‌های عزیزان سیاست‌گذار است.به نظر این قلم، ایشان به سه نکته مهم اشاره کرده‌ بودند؛ اول اینکه شوک ارزی پیش‌بینی شد ولی تدبیر نشد. دوم اینکه بانک مرکزی با نرخ ارز ۴۲۰۰ تومان موافق نبود؛ ولی به‌هرحال تصمیم دولت این بود و در نهایت اینکه پرداخت بدهی‌های برخی موسسه‌های اعتباری از منابع بانک مرکزی همان اثر اضافه برداشت بانک‌ها را داشت و راه دیگری بهتر از آن وجود نداشت. این یادداشت، نکته آخر ایشان را به فرصتی دیگر می‌سپارد تا بیشتر حول و حوش آن بحث جدی شود.