سال‌هاست با صدای به هم خوردن استکان‌های کمرباریک که روی هم در سینی گرد بزرگ چیده شده و بین میزها جابجا می‌شوند، اخت گرفته‌اند. رزق و روزی‌شان از همین راه به دست آمده؛ قهوه خانه‌داری. شغلی که معمولاً آبا و اجدادی است. از پدر به پسر می‌رسد. آنها که قهوه‌خانه دارند، می‌دانند دل به هیاهوی آدم‌ها و پای درد دل‌شان نشستن یعنی چه. نقل‌ها می‌شنوی در قهوه‌خانه و پای همین میزهای به ظاهر آرام، نقال‌ها می‌آیند و پرده می‌خوانند، گرچه این روزها دیگر بازارشان داغ که هیچ، به کل از بین رفته.