یک واقعه‌ای قبل از پاندمی کرونا اتفاق افتاد که باید توجه‌ها به آن جلب می‌شد، ولی نشد و در فضای سیاسی، تبلیغاتی و مناسبات گم شد و آن داستان خروج کشوری که به نظر می‌رسد در رأس فرهنگ، تکنولوژی و اقتصاد مغرب زمین قرار دارد؛ یعنی آمریکا از یک قرارداد بین‌المللی در عرصه‌ی محیط زیست بود. خیلی اتفاق بزرگی بود و به نظرم کم از ماجرای بمباران هیروشیما نبود.

شاید خشم اولیه منطقی باشد، اما احساس می‌کنیم انتقامِ نامتناسب کاری نامعقول خواهد بود. درنهایت، به ما می‌گویند، کار دیگری بکنیم یا دست برداریم یا میل انتقام‌جوییِ خود را به شکل احساسی سالم‌تر یا احترام‌آمیزتر دربیاوریم. این نگرش منجر شده است به بحثی جدی در بین فلاسفۀ آکادمیک دربارۀ ارزش خشم. آیا باید خشم را همچون انتقام کینه‌توزانۀ بی‌پایان بدنام کنیم؟

گناهکارانی که سال‌ها پیش مرتکب خطا یا خیانتی شده باشند، همچنان بین مردم به آن خطا شناخته می‌شوند. اما چرا آن‌ها باید برای گناهِ چهل‌پنجاه سال پیششان سرزنش شوند؟ آیا گذشت زمان برای بخشیدنشان کافی نیست؟ آیا تحمل رنج ملامت یا حبسی که در این سال‌ها کشیده‌اند دلیل خوبی برای فراموش‌کردن خطایشان نیست؟ اندرو کوری در این مطلب می‌گوید این‌ها دلایل خوبی نیستند و برای بخشیدن یا نبخشیدن آدم‌ها باید دنبال معیار دیگری باشیم.