تا قبل از سال ۱۴۰۲، آموزش و پرورش مسئولیت سرویس حمل و نقل دانش‌آموزان مناطق روستایی را بر عهده داشت؛ اگرچه عملکرد این سیستم بی‌نقص نبود، اما حداقل از ساز و کار مشخصی پیروی می‌کرد. با تصویب آیین‌نامه اجرایی حمل و نقل دانش‌آموزان در دولت سیزدهم، این مسئولیت به شهرداری‌ها و دهیاری‌ها محول گشت و به این مسئله توجه نشد که اصلاً بودجه یا توانایی و عزم کافی برای برقراری سرویس مدارس در سطح دهیاری وجود دارد یا نه؟ متاسفانه در شرایط حاضر ملاحظه می شود که اکنون اختلال در سامانه سپند، کمبود نیرو، ضعف شهرداری‌ها در ساماندهی حمل و نقل شهری و اطلاع رسانی ناکافی دست به دست هم داده تا دانش آموزان در استفاده از سرویس مدارس بلاتکلیف باشند.

عزیزی در پیامی خطاب به وزیر آموزش و پرورش نظر ایشان را به وضعیت نامناسب تغذیه و تامین هزینه سرویس مدارس روستایی و عشایری و محروم جلب کرده و درخواست داشته که آقای وزیر در سیاست گذاری های خود از این دانش آموزان نگذرد و آن ها را در کانون توجه قرار دهد.

حکایت مدرسه رفتن‌‌های پرخطر، داستان تحصیل دانش‌آموزان روستایی است؛ مدارسی دور از خانه بدون سرویس امن و هنوز هم مشخص نیست دقیقا کدام بخش متولی تأمین سرویس ایمن برای رفت‌وآمد دانش‌آموزان روستایی به مدرسه است؟

بیش از ۱۰۰ هزار دانش آموز هرمزگانی در ۴۰۰۰ کلاس درس تخریبی و ناامن در حال تحصیل هستند که هر لحظه احتمال آوار شدن سقف و دیوارهای این سازه های مستهلک آموزشی می رود.