در طول دهه گذشته مسوولان نهادهای شهری کشورهای در حال توسعه با فشار روزافزون مشکلات مالی دست به گریبان بوده‌اند. در حال حاضر این کشورها به دلیل رشد مداوم جمعیت شهرنشین، با رشد فزاینده نیاز به خدمات شهری مواجهند، در حالی که توان آن ها در ارائه این خدمات و ایجاد امکانات زیربنایی، به دلیل کمبود منابع مالی به هیچ‌وجه کفایت نمی‌کند. در این شرایط نهادهای حاکمیت شهری می‌توانند دو استراتژی را به کار گیرند: استراتژی تهاجمی، کسب درآمدهای بیشتر و استراتژی تدافعی، ارتقای بهره‌وری و مدیریت هزینه‌ها و استفاده از پتانسیل بخش خصوصی.