محمد رضا ستوده در یادداشتی اعتراضی خطاب به رئیس جمهور،که در یک برنامه گفته بودند؛«با وجود تحریم‌ها خم به ابروی مردم نیامده»، نوشت؛ من طی همین نامه سرگشاده به عنوان «ابروی مردم» اعلام می‌کنم، کاملا خم شدم. شما در سال ۹۶ قرار بود من را درست کنید ولی زدید رفیق چندین ساله من یعنی چشم مردم را هم کور کردید. طبق اخباری که از اقصی نقاط مردم به دستم رسیده، آنها هم وضعیت بهتری ندارند. دندان‌هایشان شکسته، دست و پایشان کبود و صورت‌شان با سیلی سرخ است.

«در صورت ادامه وضع موجود، احتمالا همه بازنده خواهند بود»؛ این جمله را حسام‌الدین آشنا، مشاور و یکی از چهره‌های نزدیک به رئیس‌جمهوری، اواسط بهمن سال گذشته گفت؛ زمانی که دیگر اعتراضات دی‌ماه سال 96 فروکش کرده بود. توفانی جامعه ایران را درنوردیده و همه را در حیرت فروبرده بود. «چه شد؟» پرسش اول بود و «چه خواهد شد؟» پرسش دوم. مسئله هنوز روشن نشده بود که بحث و جدل‌های سیاسی به راه افتاد. عده‌ای گمان می‌بردند که از این نمد کلاهی نصیب آنها خواهد شد. بازیگران داخلی و خارجی به تکاپو افتادند، بیانیه پشت بیانیه منتشر می‌شد، اما هیچ اتفاق نویی نیفتاد.