احتمالاً کمتر واژه‌ای به اندازۀ «دوست» معنایش را در دوران‌های مختلف زندگی این‌همه تغییر بدهد. دوستان در ایام کودکی صرفاً هم‌بازیِ هم‌اند، اما در ایام نوجوانی صمیمی‌تر از خواهر و برادرها می‌شوند. با فرارسیدنِ ازدواجِ هر یک، ناگهان دوستی تا مرز نابودی پیش می‌رود و آن‌ها به افراد آشنایی تبدیل می‌شوند که می‌توان سالی یک‌بار هم به ملاقاتشان نرفت. روزهای پیری نیز، یا معنابخشِ زندگی‌ خواهند شد یا غریبه‌هایی که به یادشان نمی‌آوریم. شاید به‌خاطر همین تغییرهاست که تکلیفمان با این صمیمی‌ترین غریبه‌ها مشخص نیست.