فقط اصغر حمال نیست که درمی یابد با زحمت کشیدن نمی‌شود پولدار شد، اطراف ما پر است از «حاج سید اصغر حمال‌ها» که از راه گدایی، ربا، دلالی و زندگی رانتی و انگلی، گنج قارون دارند و سید سبز پوش هم شده اند. حاج سید اصغر حمال‌ها همه جا هستند، حتی در دانشگاه ها. کم نیستند اعضای هیات علمی که بدون زحمت و صلاحیت و با دوشیدن دانشجویان استاد شده اند. در ادارات دولتی، صنایع و کارخانه جات و بانک‌ها هم مدیران زیادی می‌بینیم که همان اصغر حمال اند که از نردبان باندبازی و رانت بالا رفته اند. یکی از علل فلاکت ایران رشد این «طبقه انگل» است.

رویارویی «جامعه‌شناسی» و «هنر» بحث درخور تأملی است. کتاب «جامعه‌شناسی هنر» تألیف «جرمی تنر» با این جمله آغاز می‌شود: «جامعه‌شناسی و هنر دوستان خوبی نیستند.» در کتاب «جامعه شناسی هنر؛ شیوه‌های دیدن» اثر مشترک جان هاگسون و دیوید انگلیس؛ علت این جمله توضیح داده شده است.

رییس پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری گفت: هستی دانشگاه، قائم به فرهنگ دانشگاهی است که اگر این فرهنگ را داشته باشیم آن مکان را می‌توان دانشگاه نامید.

عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی گفت: دانشگاه جایی برای همرنگ جماعت شدن نیست بلکه فضایی است که در آن آزادی را تجربه می‌کنیم.

هر زمان که موضوع انتخاب شهردار تهران مطرح می‌شود فرصتی است تا رسانه‌ها در حوزه عمومی به موضوع «مدیریت شهری» توجه کنند. پیشتر هنگامی که بحث انتخاب شهردار دیگری بود، یادداشتی نوشتم و از «قابلیت‌های کلیدی شهرداران» صحبت کردم. آنجا گفتم که یکی از قابلیت‌های کلیدی این است که شهرداران بتوانند مسأله‌های شهری و مدیریت شهری را بخوبی صورت‌بندی کنند و بشناسند. «مدیریت شهری» در ایران معاصر، عملاً با آغاز پیدایش شهر معاصر یا مدرن در دوران ناصرالدین‌شاه و با ایجاد تغییرات در فضای کالبدی و اجتماعی تهران آغاز شد و در 150 سال گذشته فراز و نشیب‌های گسترده‌ای را تجربه کرده است. مدیریت شهری با وجود نقش کلیدی آن در تحولات ایران معاصر، هنوز نتوانسته جایگاه مناسبی در گفتمان‌های دانشگاهی، روشنفکری و عمومی ایران پیدا کند و توجه شایسته و بایسته‌ای به این مقوله نمی‌شود.