تعهدات برجامی ایران در دوران بعد از کناره‌گیری دونالد ترامپ از همکاری با برجام ادامه یافت. ایران و کشورهای اروپایی امیدوار بودند که الگوی رفتاری جدیدی برای حفظ برجام ایجاد کنند. سیاست‌های ایالات متحده از اثربخشی لازم بر کشورهای اروپایی و آسیایی برای امتناع از همکاری‌های فراگیر اقتصادی با ایران برخوردار بود. در چنین شرایطی، ایران احساس کرد که تداوم همکاری بر اساس برجام، می‌تواند موقعیت جدیدی را در روابط ایران و کشورهای اروپایی ایجاد کند. چنین انگاره‌‌ای هیچ‌گاه حاصل نشد و زمینه برای تغییر در سیاست ایران در قالب «کاهش تعهدات برجامی» به وجود آمد. علت اصلی سیاست کاهش تعهدات برجامی ایران را می‌توان واکنشی نسبت به اقدامات فراقانونی و فرانهادی دونالد ترامپ در ارتباط با ایران دانست.

وزیر خارجه روسیه بعد از دیدار با همتای آلمانی خود گفت کشورهای اروپایی می‌توانستند موضع قاطع‌تر و روشن‌تری علیه رفتارهای آمریکا در خصوص برجام بگیرند.

نماینده دائم ایران در سازمان ملل گفت: دیگر اعضای باقی مانده برجام و به ویژه 3 کشور اروپایی، یا باید با اتخاذ گام‌های به موقع، جدی و عملی برجام را که در شرایط حادی قرار دارد، حفظ کنند و یا مسئولیت پیامدهای احتمالی آن را بپذیرند.

بعد از خروج آمریکا از برجام، دولت به امید اینکه بتواند از مزایای توافق هسته ای بهره مند شود وارد فاز مذاکره با اروپایی ها شد. اما اینک بعد از گذشت هشت ماه مشخص شده چنین تحلیلی بر اساس واقعیت نبوده است.همزمان با آغاز مذاکرات جدید، رهبر انقلاب 2 خرداد ماه در دیدار با کارگزاران نظام با بیان عدم خوش بینی به اروپایی ها از شروطی گفت که می باید در هر توافق جدید به عنوان مبنا پذیرفته شود تا منافع ملی ایران تامین شود. از جمله این شروط می توان به عدم بحث درباره مسائل موشکی و منطقه، مقابله صریح اروپایی‌ها با هرگونه تحریم آمریکا، تضمین فروش نفت ایران، ضمانت درباره دریافت و پرداخت وجوه تجارت با ایران و ... اشاره کرد.