در چنین فضایی با تولیدِ جنون آمیزِ کلمه، سعی می کند بر «حسِ بی تاثیریِ» خود غلبه کرده و حسِ کنشگری را به خود القا کند، اما از آنجا که کلمه از ساحتِ واقعیت به دور است و تا حدی برای ساخت واقعیت و شکل گیریِ عمل بدان نیاز هست، این میزان از کنشگری در این فضا به ایجاد رخوت و رکود در انسانِ ایرانی منجر شده و حتی خودِ کلمات را نیز به بی تاثیرترین جایگاه ممکن می رساند. در حقیقت انبوه کلماتِ تولید شده به ضد خود بدل شده و بی تاثیر می شوند و دوره ای از بی کلمگی در سیطره کلمات را به وجود می آورند.