جوک سازی عموما نتیجه یاس از عملکرد حکومت است. یعنی ناامیدی از همان پدری است که او را حلال همه مشکلات می‌شمردند. در پسِ همه این لطیفه سازی ها، یک تصور و نگرش سیاسی وجود دارد، اینکه جامعه (به درست یا غلط) احساس می‌کند که به لحاظ نبوغ، آگاهی، شایستگی و بویژه دانش فنی از حکومت باسوادتر، مدرن‌تر وجلوتر است.

از فیدل کاسترو فقید، رئیس‌جمهور مادام‌العمر کوبایی‌ها، نقل می‌کنند که زمانی با صراحتی آشکار گفته بود نقد چیزی جز مخالفت نیست و مخالفت هم البته عملی ضدانقلابی است! چریک انقلابی تکلیف را روشن کرده و تعارفات را دور ریخته بود، صاف و پوست کنده گفته بود که نقد و این قبیل تفنن‌ها را دوست ندارد و حتی همان لفاظی رایج اهالی سیاست که «نقد سازنده برای بهبود عالی است» را هم رها کرده بود. شاید امروز تعداد کسانی که با این صراحت ارزش‌های «لیبرالی» مانند آزادی بیان و فضای باز سیاسی را حقیر می‌شمارند زیاد نباشند، حتی در اقتدارگراترین حکومت‌ها هم ژست تحمل نقدهای سازنده (بخوانید بی‌خاصیت) رایج است.

در لغت‌نامه مفاهیم علوم سیاسی، یک تعریف سر راست برای فرهنگ سیاسی وجود دارد: «به مجموعه‌ای از نگرش‌ها، باورها و احساسات اکثریت اعضای یک جامعه نسبت به سیاست اطلاق می‌شود که در واقع دربردارنده عقاید اعضای آن جامعه نسبت به مبانی فکری و قواعد رفتاری یک نظام سیاسی است.»فرهنگ سیاسی هر قومی، قابل جدا کردن از سابقه تاریخی و میراث گذشته نیست. همان‌طور که می‌دانید فرهنگ روح یک ملت است که حاصل تاریخ و جغرافیاست. در ایران هم با یک دید وسیع‌تر نگاه کنیم فرهنگ سیاسی ما ریشه در هزاران سال تاریخ و زندگی در فلات ایران دارد. اعتقاد دارم همه ملت‌ها مثل یک موجود زنده هستند و مهم‌ترین غریزه هر موجود زنده بقاست. ایرانی‌ها در طول هزاران سال توانسته‌اند بقای خود را با‌وجود همه مسائل و اتفاقات در فلات ایران حفظ کنند. آنها این کار را به شیوه بقای لاک‌پشت انجام داده‌اند.

آیین نخبه‌کشی رسم دیرین قبیله ما بوده است. در تاریخ ایران هرگاه مصلحی ندای آزادی و عدالت سر داده یا مانند قائم مقام فراهانی در باغ خفه شده، یا مانند میرزا تقی‌خان امیرکبیر تیغ جهالت در باغ فین کاشان خونش را ریخته یا مانند محمد مصدق در تبعید و انزوا از دنیا رفته است. تاریخ ایران گواهی است بر خون‌های آزادیخواهان و عدالت‌طلبانی که جان برسر راه عدالت و آزادی داده‌اند.