«بگرام» تنها یک پایگاه نظامی نیست، بلکه یک برگه راهبردی و نمادین در رقابت میان واشنگتن، پکن و تهران است؛ پایگاهی که هرگونه تلاش واشنگتن برای بازپس‌گیری آن می‌تواند موازنه قدرت در آسیای میانه و مفهوم حاکمیت افغانستان را به‌شدت تحت تأثیر قرار دهد.اهمیت خاص این پایگاه برای آمریکا بشکل خاص، اشرافیت در اعمال تهاجم و جنگ الکترونیک برعلیه ایران و چین و نزدیکی این پایگاه به برخی از تاسیسات اتمی چین است. ترامپ شخصاً بر نزدیکی بگرام به چین تأکید کرده و گفته این پایگاه «یک ساعت با محلی که چین سلاح هسته‌ای می‌سازد فاصله دارد». اشاره او به سایت «لوپ نور» در شین‌جیانگ بوده است. بنا بر یادداشت منتشرشده در نشریه «تهران تایمز»، کنترل بگرام به آمریکا امکان خواهد داد عملیات پهپادی، نظارت الکترونیک، اعزام سریع نیروهای ویژه و حملاتی را علیه منافع ایران اجرا کند. پرس‌تی‌وی نیز یادآور شده که هرچند این مزایا واقعی هستند، اما اشغال دوباره بگرام این پایگاه را به یک هدف راحت برای حملات ضدآمریکایی تبدیل می‌کند و مستلزم هزینه‌های سنگین امنیتی است.

این احتمال وجود دارد که عضویت دائم ایران در سازمان همکاری شانگهای که سازمانی میان‌دولتی برای همکاری‌های امنیتی، اقتصادی و فرهنگی است در نشست‌ آتی این سازمان پذیرفته شود.

سیاست آمریکا در قبال خاورمیانه و بویژه ایران، وارد فاز تازه ای شده که حکایت از افزایش تنش در دو سطح منطقه ای و بین المللی دارد؛ چرا که دولت آمریکا سیاستهایی را در پیش گرفته است که همگان می دانند در نهایت منجر به وقوع جنگی می شود که منطقه را به سمت پایانی غیر قابل پیش بینی سوق می دهد. همانطور که دونالد ترامپ به صراحت جنگ اقتصادی علیه ایران را اعلام کرد؛ امری که حسن روحانی را بر ان داشت تا پاسخ مستقیمی به تصمیمات ترامپ داده و مستقیما تهدید به بستن تنگه هرمز کند.

همان گونه که این دو پویایی همگرا می شوند، ساختار جدید ژئوپلتیک در حال تکامل است. این ساختار دارای شش بازیگر اصلی یعنی عربستان سعودی، ایران، ترکیه، اسرائیل، ایالات متحده و روسیه است. دیگران مانند مصر، تا حدی نفوذ گذشته خود را حفظ می کنند؛ هرچند این موضوع در سطح قابل توجهی کاهش یافته است. چین در حال حاضر نقش مهمی در هدایت امور منطقه ای ندارد، ولی روابط اقتصادی و دیپلماتیک خود را در سرتاسر منطقه ایجاد می کند و آماده است تا در آینده به نفوذ بیشتری برسد.