خیلی از مدیران شرکت‌ها و رهبران سازمان‌ها این روزها خودشان را در برابر «احتمالات بی‌پایان» آینده مستاصل می‌دانند. این موضوع عجیبی نیست. تغییر همگام با آنها اتفاق می‌افتد، سرعت را بالا می‌برد و به‌حدی پیچیدگی و ابهام ایجاد می‌کند که حتی زبر و زرنگ‌ترین مدیران هم مطمئن نیستند که آیا آماده تحولات پیش‌رو هستند یا نه. برای مدیرانی که احساس می‌کنند در یک گرداب پرسرعت گیر افتاده‌اند، این جمله معروف کنفسیوس می‌تواند راهنمای ارزشمندی باشد: «اگر می‌خواهید آینده را تعریف کنید، به مطالعه گذشته بپردازید.»

رهبران کسب‌وکار باید روش‌هایی پیدا کنند که به کارکنان کمک کند کنجکاوی خود را شکل دهند. ما از افراد می‌خواهیم سوال‌های بزرگ بپرسند و وقتی این کار را انجام می‌دهند، آنها را تشویق می‌کنیم. ما می‌خواهیم به تجربیاتی فکر کنند که قبلا وجود نداشته است. اگر افراد شکست نخورند، سوالات سخت نمی‌پرسند و به اندازه کافی ریسک نمی‌کنند. کنجکاوی می‌تواند مثل یک ماهیچه باشد. یعنی اگر از آن به اندازه کافی استفاده نشود، قدرتش از بین می‌رود. وقتی کنجکاوی از بین برود، افراد دچار روزمرگی و خشنودی از وضعیت موجود می‌شوند و این چیزی است که شرکت را در معرض خطر انحلال قرار می‌دهد. مدیران برای جلوگیری از چنین اتفاقی، باید دائما اهمیت کنجکاوی را مورد تاکید قرار دهند و برای افرادی که آن را توسعه می‌دهند، پاداش در نظر بگیرند.