هنوز مشخص نیست که با فساد روبرو هستیم یا قصور، تقصیر، اهمال و ترک فعل. چهره زشت داستان زمانی است که مهدی چمران، قصد ماست مالی داستان را دارد. آیا شهر تهران اینقدر بی پدر و مادر شده (یتیم و لطیم) که امثال مهدی چمران بدون کمترین پیگیری حقوقی و کیفری نسبت به صحبت‌ها و عملکردشان، بشکل سلیقه‌ای عمل کنند؟ چرا شهردار تهران سکوت در پیش گرفته است؟ آیا قرار است که رئیس سازمان زیباسازی شهرداری تهران، قربانی این رسوایی باشد؟ وقتی در یک موزه چند هزار متری، از این اتفاق‌ها می‌افتد در کل شهرداری تهران چه فجایایی در حال دنباله گیری است؟ حمایت از هتل سازی‌هایی که حکم توقف ساخت و ساز دارند و ماده ۵ شهرداری و ماده ۱۰۰ و غیره. خداوند ان شاالله ریشه انسان‌های فاسد شهرداری را بشکل بینانسلی بخشکاند. دوستان شهردارچی هم اگر جرات گفتن امین را دارند، ما را خوشحال خواهند کرد. ما که آمین را گفتیم.

نمایشگاه «پنجاه سال نقاشی با بهرام دبیری» در نگارخانه سهراب که 23 آذر ماه افتتاح و بهانه‌ای شد برای برگزاری جشن تولد 68 سالگی این هنرمند پرکار که علاوه بر هنرش، وجه روشنفکرانه او نیز همواره مورد توجه بوده است. همان وجهی که بخش عمده گفت‌وگوهای او را اختصاص می‌دهد با مروری بر تاریخ و زیبایی‌شناسی و تحلیل‌هایی درباره فرهنگ و هنر ایران و غرب و مسائل مربوط به آن. چنان‌که در گفت‌وگویی که می‌خوانید هم هر مثال دبیری با اشاره‌ای به تاریخ هنر و معمولاً تاریخ هنر ایران همراه است. بهرام دبیری در آستانه 70 سالگی میراثی از خود به جا گذاشته که علاوه بر آثار متعدد هنری‌اش از نقاشی روی بوم و سفال گرفته تا نمد و نقاشی پشت‌شیشه و... انبوهی از گفت‌وگوها را هم شامل می‌شود که او در آ‌ن ها کوشیده تا تاریخ کهن سرزمینش را واکاوی کند.