قندچی از میان ما رفت. ما انسان بزرگی را از دست دادیم. حتی بزرگتر از ظلمی که به او شد. آنچه بر قندچی رفت، نابودی عمر و سرمایه یک فرد و یک کارخانه دار نبود. نابودیم جمعی آرزو‌های ما بود. ما هنوز از خودمان سوال می‌کنیم چه می‌شد اگر ما انقلاب می‌کردیم، اما قندچی و امثال او در جای خودشان می‌ماندند. کسی که ۵۰ هزار کامیون ساخت و برای ۲ هزار نفر شغل ایجاد کرد، ادامه کار او چه ضرری می‌توانست برای ما داشته باشد؟

هفته گذشته، یکی از صنعتگرهای بزرگ ایران پشت تریبون قرار گرفت و رو به معاون اول رئیس جمهوری با صدایی سراسر حزن چنین صحبت کرد. او در همین دو گزاره ساده حال امروز تولید و تولیدکننده را روایت کرد و لحن صدای او آنقدر عمیق بود که جهانگیری با صدای بغض آلود پاسخش را داد:«من می‌دانم، شرایط‌‌ سخت است. یک‌‌ واحد تولیدی به دنبال آن است که چرخ تولیدش بچرخد و کالاها با قیمت مناسب در اختیار مردم قرار گیرد. این ظلم است که برخی ‌می‌گویند بخش خصوصی به دنبال سودهای آنچنانی است. هیچ‌کس نمی‌خواهد که فعالان اقتصادی ضرر کنند. مطمئن باشید این دوره هم تمام ‌می‌شود و روسیاهی به ذغال ‌می‌ماند.»