صحبت از جنبش علمی به اوایل دهه 80 باز می‌گردد. برای یافتن نخستین نشانه‌هایی از طرح آن در فضای علمی و نخبگانی کشور باید به اسفند ماه 79 برگشت؛ زمانی که رهبر انقلاب به دانشگاه صنعتی امیرکبیر رفتند و در جمع دانشجویان این دانشگاه فرمودند: «دانشگاه باید بتواند یک جنبش نرم‌افزاری همه‌جانبه و عمیق در اختیار این کشور و این ملت بگذارد تا کسانی که اهل کار و تلاش هستند، با پیشنهادها و با قالب‌ها و نوآوری‌های علمی خودی بتوانند بنای حقیقی یک جامعه آباد و عادلانه مبتنی‌بر تفکرات و ارزش‌های اسلامی را بالا ببرند. امروز کشور ما از دانشگاه این را می‌خواهد.» این بیانات رهبر انقلاب آغازگر مسیری پرفراز و نشیب اما غرورآمیز در ایران اسلامی بود که رفته‌رفته تبدیل به گفتمان مهم در کشور شد. تغییر نگاه دانشجویان و اساتید و نخبگان به علم یکی از نتایج تاکید رهبری بر مساله جنبش نرم‌افزاری بود و بر حرکت‌های علمی محققان ایرانی شتاب بخشید.

دهقانی دوره 40 ساله انقلاب را به دو دوره تقسیم می‌کند؛ دوره اول را از سال 57 تا 76 و دوره دوم را از سال 76 تا 96 در نظر گرفته و می‌گوید بیشترین جهش علمی کشورمان در دو دهه دوم است. طبق آماری که او ارائه می‌دهد در این بازه زمانی 20 ساله، تعداد مقالات ایران در پایگاه استنادی ISI به 53 هزار مقاله رسیده است؛ یعنی رشد 50 برابری نسبت به پیش از انقلاب.