سرمایه‌داری رفاقتی، تیول‌داری و سرمایه‌داری دولتی سه‌گانه‌ای هستند که بستر فعلی اقتصاد ایران را شکل داده‌اند. در این مناسبات، اقتصاد رانتی، نیروهای اقتصادی را به‌جای رقابت برای تولید باکیفیت‌تر به سمت رقابت جهت دسترسی به رانت بیشتر تشویق کرده است. در چنین وضعی، برآیند نیروهای اقتصادی به اینجا ختم شده که اغلب مردم بازنده این اقتصاد می‌شوند و پدیده «فرسایش امید» پدید می‌آید. اشتباه بزرگ‌تر این است که به جای مطالبه اقدام درست با بی‌توجهی زمینه بازتولید اشتباهات فراهم شود.