مرکز پژوهش‌های مجلس با اشاره به هزینه‌های سرسام‌آور سلامت در ایران نوشت، فقدان نظام اثربخش محافظت از افراد در برابر مخاطرات مالی، احتمال صرف نظر بیماران از دریافت خدمات سلامت مورد نیاز را افزایش می‌دهد. بنا به تعریف سازمان جهانی بهداشت، اگر مجموع پرداخت‌های مستقیم از جیب خانوار برای سلامت برابر یا بیش از ۴۰ درصد از ظرفیت پرداخت خانوار باشد، مخارج کمرشکن سلامت رخ داده است. بنا بر نتایج پیمایش هزینه درآمد خانوار، طی سال‌های ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۰ به طور متوسط ۳۰ درصد از مجموع پرداخت از جیب خانوار صرف تهیه دارو شده است. موضوعی که بیمه‌ها هم تا جای ممکن قصد پیچاندن مردم در این حوزه را دارند. نظارت سازمان‌های بازرسی هم فاقد اثربخشی لازم بر کنترل قیمت و کیفیت دارو‌های تولیدی و کاهش چرخه فساد ارزی در این حوزه می‌باشد.

طبق داده‌های بودجه خانوار در سال گذشته، تنها ۹.۵ درصد از خانوار‌های شهری که کمتر از ۱۲ میلیون تومان در سال درآمد داشتند، دارای یک فرد محصل بوده‌اند. این در حالی است که این نسبت در خانوار‌هایی با درآمد بیش‌تر از ۱۲۰ میلیون تومان در سال ۲۵ درصد است.

«در سه ساله پایانی دهه ۱۳۹۰ اندازه جمعیت فقیر ما دو برابر شده است. این فاجعه‌ای در تسخیر علم قرار دارد یعنی اگر نظام تصمیم گیری‌های اساسی در ایران به علم تن بدهند، برای برون رفت از این شرایط راه نجات وجود دارد.»

اجرای طرح آمارگیر هزینه و درآمد خانوار ایرانی در سال ۱۳۹۷ که توسط مرکز آمار انجام شده نشان می‌دهد که متوسط هزینه‌ کل خالص سالانه‌ یک خانوار شهری حدود ۳۹ میلیون و ۳۰۰ هزار تومان بوده که نسبت به سال ۱۳۹۶ حدود ۱۹.۳ درصد افزایش داشته است. در رابطه با وضعیت درآمد و هزینه خانوار روستایی نیز آمار از این حکایت دارد که متوسط هزینه‌ کل خالص سالانه‌ یک خانوار روستایی حدود ۲۱ میلیون و ۴۰۰ هزار تومان است که ۲۰ درصد رشد داشته است.

دخل و خرج خانوارهای ایرانی چقدر است؟