مهدی فصیحی هرندی ، پژوهشگر حکمرانی و دیپلماسی آب گفت: «انتقال آب از طالقان به تهران، در شرایط فعلی و هدر رفتی که در آب تهران وجود دارد، عملا ریختن آب روی زمین یا همان تعبیر ریختن آب در ظرف سوراخ است؛ ضمن اینکه این انتقال آب از طالقان تعارضات کشاورزی و اجتماعی هم به دنبال دارد.». حرف آب و فاضلاب این است که برای کاهش هدررفت هزینه بسیار زیادی نیاز است و انجام ۱ درصد اقدامات کاهش هدررفت ممکن است ۲۱ هزار میلیارد تومان هزینه داشته باشد که ما می‌گوییم به فرض که این هم درست باشد اما باید یک سری راهکارهای خلاقانه‌ای برای مدیریت مصرف اجرا شود که با بودجه دولتی وزارت نیرو نمی‌توان این کارها را انجام داد و باید از ساز و کارهای دیگری مثل مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها یا مثلا از قراردادهای تهاتر آب و مکانیزم‌های این چنینی استفاده کرد. دکتر صدیقه ترابی؛ معاون محیط زیست انسانی سازمان حفاظت محیط زیست می‌گوید: به‌طورکلی، موضوع طرح‌های انتقال بین‌حوزه‌ای با هر هدفی که باشد، جزو طرح‌های بزرگ محسوب گردیده و می‌تواند اثرات غیرقابل جبرانی بر محیط زیست داشته باشد، بنابراین این طرح‌ها مشمول رده 7 هستند و حتماً نیاز به مجوز زیست‌محیطی دارند. این پروژه نیز مجوز زیست‌محیطی دریافت کرده است و مجوز آن سال‌ها توسط وزارت نیرو پیگیری می‌شده است.

جلسه بررسی ابعاد مغفول اجتماعی طرح انتقال آب با لوله به دشت سیستان با حضور کارشناسان مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری و مسوولین ذی ربط برگزاری شد.

سال‌هاست هيدروکرات‌ها (آب فن‌سالاران) که در بدنه دولت‌هاي مختلف جا خوش کرده‌‌اند، به عنوان مغزافزارهاي حکمراني سياسي و فني کشور تصميمات کليدي مديريت آب را به عهده دارند. در اين نگاه، راه‌حل‌هاي مهندسي و فناورانه پاسخ مسائل آب هستند و حساسيت به محيط‌ زيست سدي در برابر پيشرفت و توسعه است.