تا قبل از حضور کارلوس کی‌روش در تیم ملی همه فکر می‌کردیم چون اسم مان ایران است باید برویم و به همه تیم ها ۴،۵ تا بزنیم و امثال مالدیو را ۱۷ تایی کنیم. ساده‌لوحانه تصور می‌کردیم فوتبال همان فوتبال قدیم است و در این سال‌ها ما بدون سرمایه‌گذاری همچنان غول مانده ایم و بقیه کشورها موش هستند.بدبختی فوتبال ایران دقیقا همین جا شروع شد. اینکه ما همیشه فکر می کردیم چون ایرانیم بهترینم و تیم های حریف قدرتی ندارند و از پیش بازنده هستند. در این سال ها چه بازی هایی را باختیم و چه زجرهایی کشیدیم؟ چرا؟ چون فکر می کردیم برنده هستیم. بحرین ۲۰۰۲ را فراموش کرده ایم؟ عمان ۲۰۰۴ را چطور؟ نزدیک بود به آن تیم ببازیم. یادمان رفته که حتی در جام جهانی فکر می کردیم آنگولا را عین آب خوردن می بریم؟