موفقیت‌های چشمگیر فیزیک و به‌‌ویژه مکانیک نیوتنی در توجیه بسیاری از پدیده‌های فیزیکی شناخته‌شده، فضای فکری و فرهنگی قرن‌های 18 و 19 میلادی را چنان تحت تأثیر قرار داده بود که اکثریت دانشمندان و فیلسوفان بزرگ به این نتیجه رسیده بودند که به یک دستگاه فکری کامل برای توجیه همه حرکات موجودات جهان هستی دست یافته‌اند. نتیجه این وضع برای فلسفه آن دوران یک گرایش فکری قوی به سوی جبری‌گرایی بود. این جبری‌گرایی در استعاره اهریمن یا روح لاپلاسی، به حالت کاملا بلوغ‌یافته‌ای می‌رسد.

نام ماکس پلانک یادآور بخش مهمی از دوران تحول تاریخی فیزیک جدید در قرن بیستم است؛ فیزیک‌دان بزرگ آلمانی که به عنوان پدر نظریه کوانتومی شناخته می‌شود. اما این نام بلندآوازه، نام یک انجمن علمی هم هست و هم‌زمان نام یک بنگاه عظیم تولید علم را نیز به ذهن متبادر می‌کند؛ انجمنی که در ۲۶ فوریه سال ۱۹۴۸ به نام انجمن ماکس پلانک به ریاست اتو هان در شهر گوتینگن آلمان بنیان نهاده شد و نام پدر نظریه کوانتوم، ماکس پلانک را بر خود نهاد. اتو هان، کاشف شکافت هسته‌ای از سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۰ نخستین رئیس انجمن (با عنوان ماکس پلانک) بوده است.