اهمیت منابع انسانی را به معنای واقعی کلمه درک نکرده ایم. تا اندکی رفتار و گفتار مطالبه گرایانه درست یا غلط از طرف نخبگان و استعداد‌های خاص دیده می‌شود، ترش نموده و توصیه به مهاجرت می‌کنیم. سوال اینجاست که آیا می‌دانیم چه غلطی را مرتکب می‌شویم؟ جوانی و خامی بخشی از نخبگان و فشار‌های اقتصادی و تاب آوری پائین برخی دیگر از آن‌ها هم عاملی می‌شود برای تشدید این تعارض پنهان. نتیچه هم می‌شود خروج از کشور و حتی مخالف تراشی. این فاجعه را چطور می‌توان توضیح داد و توجیه کرد؟

گزارش دفتر توسعه سازمان ملل از کاهش ۸۵درصدی شمار فقرا در ایران طی سه دهه گذشته خبر می‌دهد.