لوایح موسوم به اف.ای.تی.اف ، از یک موضوع صرفا اقتصادی که می توانست از مصادیق"سیاست اقتصادی" باشد، بدلایل مختلف پای در فرایندی سیاسی-جناحی گذاشت و مهمتر از آن در فضای مسموم بداخلاقی های سیاسی قرار گرفت،به طوری که امروز امید چندانی به تصویب آنها وجود ندارد. بدتر آنکه حتی اگر تصویب هم بشود، تاثیری در بهبود معیشت مردم ندارد. و باز هم بدتر اینکه حتی اگر به گشایش قفلهای اقتصادی بیانجامد،معلوم نیست کام شهروندان را شیرین کند.با این حال نمی توان پنهان کرد که برجام و اف.ای.تی.اف از جهاتی به هم شبیهند.این شباهت ها نه در ذات این دو قرارداد که در مواجهه جناح های سیاسی با آن نهفته است. طبعا برجام به عنوان یک برگ برنده در دست روحانی،می توانست و می تواند سیاست خارجی ایران را که در دوره احمدی نژاد به فلاکت رسیده بود و نیز مذاکرات هسته ای سعیدجلیلی را که به سطح کلاسهای درس دبیرستان تنزل یافته بود، با پویایی فراوانی مواجه سازد.