ناامیدی، افسردگی، خشونت‌های نابجا، انتقام‌های بی‌مورد، طعنه و کنایه و تحقیر و نادان معرفی کردن مردم، همه سینمای ما شده است. فیلمساز ما گویا در ایران نیست و این همه جداافتادگی شگفت‌آور است. نه از مطالبات مردم خبری هست و نه از قدرت و حضور منطقه‌ای ایران در منطقه. این مردم و شعارهایشان حق ندارند در سینما دیده شوند؟