طرح سهمیه بندی بنزین به ازای هر فرد را می‌توان یکی از طرح‌های بنیادین قابل قبول برای کشور محسوب نمود. بهره وری سوخت را سبب شده، یارانه پردازی را قطع نموده و از طریق همین طرح می‌توان جلو برد، از قاچاق سوخت به حد زیاد می‌کاهد (با افزایش قیمت بنزین در سال بعد) و غیره. اما ضرورت دارد که دولت آمادگی پاسخگویی به سهمیه‌های خاص نظیر مسافربر‌ها، کم فروشی‌های احتمالی جایگاه داران، ارتقا فناوری مصرف سوخت در خودرو‌های داخلی، از رده خارج کردن خودرو‌های فرسود و مواردی همانند نیز باشد. این طرح هم اکنون در قشم و کیش در حال اجرا است.

سال گذشته، تخصیص ارز دولتی به تولید و کالاهای اساسی مردم در دستور کار دولت قرار گرفت و به همین منظور، بیش از ۲۵ میلیارد دلار ارز ارزانِ ۴۲۰۰ تومانی به افراد حقیقی و حقوقی تخصیص داده شد اما در نهایت، نه کالاهای اساسی مردم به قیمت دولتی و ارزان فراهم شد و نه تولید توانست با این سیاست از رکود و اغما خارج شود و سَر، بلند کند.

چرا دولت همان یارانه دویست هزار تومانی را بعد از ماه‌ها وعده و وعید، نتواست به همه مشمولان بپردازد؟! چه زمانی قرار است این مبلغ ناچیز را به پنج میلیون بازمانده از دریافت، بپردازند و چرا به ابهامات، پاسخِ روشن نمی‌دهند؛ چرا روشن نمی‌کنند که ربطِ بسته‌ی در عوض ترمیم مزد با یارانه‌بگیری و یا سرپرست خانوار بودن چیست؟!