با کمی جست‌وجو می توان به آمار ثبت‌نشده از درگذشت معلمانی دست یافت که در راه مدرسه یا در خود مدرسه به دلا‌یل مختلف جان باخته‌اند. رقم ٣٦ نفر در پنج سال اخیر. سال اینجاست که چرا در کنار مشکلات مختلف آموزش و پرورش ، به وضعیت این شهدای خدمت توجهی نمی شود؟ چرا فقط خاطرات بد مدرسه در ذهن ما می ماند و خاطرات ایثار معلمان را از یاد می بریم. چرا آموزش و پرورش، فاقد اقدام نوآورانه برای ثبت و ضبط این ایثارگری ها و نوداشت نام این نام اوران بشکل سالیانه است؟

سال‌ها از ۱۸ بهمن ۷۶، ۱۵ فروردین ۹۵ و ۱ آذر ۹۳ می‌گذرد. این روز‌ها شاید از نظر ما مثل بقیه روز‌های سال باشند، اما زبان گویای ایثار معلمانی هستند که ما به اصطلاح آن‌ها را با نام معلمان فداکار می‌شناسیم. حسن امیدزاده، حمیدرضا گنگوزهی و محسن خشخاشی در این روز‌ها با حوادثی مواجه شدند که تصمیمی سخت و آسان پیش روی آن‌ها بود. نجات جان خود یا نجات جان دانش آموزان. آن‌ها همیشه تصمیم سخت را ارجح می‌دانستند. به اعتقاد ما اجر واقعی این بزرگان نزد خدا باقی است و در تمامی لحظات دانش آموزان خود در زندگی حضور دارند، اما این معلمان حتی در آموزش و پرورش، خانه خود، هم غریب هستند. تا جایی که شاید خیلی از ما حتی با دیدن تصاویر این بزرگان، آن ها را نشناسیم. آیا بهتر نیست که وزارت آموزش و پر.رش بجای هزینه کردهای بعضا زیر سوال در حوزه فرهنگی، اقدام به چاپ سه جلد کتاب شامل معلمان فداکار، معلمان شهید و دانش آموزان شهید نموده و هر دو سال هم این کتاب ها را مورد بازنگری محتوایی قرار دهد؟ آیا بهتر نیست که به فکر نصب تندیس معلمان فداکار در یکی از پارک های تهران باشد. آیا بهتر نیست که تابلوی جمعی معلمان فداکار هر استان در اداره کل اموزش و پرورش هر استان نصب شود

جعفر ابراهیمی، معلم و فعال صنفی گفت: سال ۹۳ وقتی گلوی زنده‌یاد محسن خشخاشی توسط یکی از دانش‌آموزانش دریده شد نوشتم دسته این چاقو در دستان ساختار آموزشی است.