همه آن ها که اندکی آشنایی با این دوزخیان روی زمین داشتند نیک می دانستند این قوم نفرین شده با خدای خویش نیز نیرنگ می ورزد. هرچه قدر آن ها اهل خدعه و تزویر بودند ما در این سو به شعار و رجز و ثانیه شمار میدان فلسطین دل خوش کرده بودیم و چه جایی خوشتر از چنین سوراخ هایی برای اهل نفوذ. از همین سوراخ ها بود که کاترین شکدم ها وارد شدند. فقط با سر دادن چند شعار انقلابی و حفظ حجابی که اهل ظاهر را سخت خوش می آمد. اگر کاره ای بودم می گفتم حتما روی سنگ مزار شهدای جنگ دوازده روزه بنویسند: «...به دست عوامل صهیونیستی و با همکاری نیروهای نفوذی به شهادت رسید».️می نوشتم تا در تاریخ به یادگار بماند. هم خباثت آن هایی که ننگ وطن فروشی را در ازای لقمه نانی به جان خریدند و هم اهمال آنان که قرار بود حواس شان به امنیت این سرزمین باشد اما ترجیح دادند نفوذ را در لابلای روزنامه ها و استوری ها و روشنفکران و منتقدان جستجو کنند. باید در تاریخ این سرزمین ثبت شود که اگر دشمن در موقعیتی برابر به سراغ مان می آمد هیچ حرفی برای گفتن نداشت اما او به غایت مکار بود و این را همگان می دانستند جز آن هایی که باید بدانند.

نشست رونمایی و بررسی کتاب «در معیت پرزیدنت» در نمایشگاه کتاب با حضور حسام الدین آشنا، صادق زیباکلام، رضا امیرخانی و سیدعبدالجواد موسوی برگزار شد. این کتاب توسط انتشارات خبر امروز منتشر شده که شامل همراهی نویسنده( سید عبدالجواد موسوی ) در سفر دکتر حسن روحانی به شهرهای استان های خوزستان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان است.

سید عبدالجواد موسوی در یادداشتی به انتقاد از محتوای سخنان رئیسی در سازمان ملل پرداخت و گفت: شکر خدا دور و بر آقای رئیسی و تیم رسانه‌ای ایشان شاعر و نویسنده و اهل فرهنگ هم هستند. اگر منظور آقای رئیسی این است که با عکس نماز شب خواندنش که در طول تاریخ سابقه نداشته و چنین سخنانی، دل از طرفدارانش برباید که هیچ، اما اگر حقیقتا می‌خواهد کاری برای این مردم زخم خورده از تحریم و تورم و دیگر مصیبت‌ها انجام دهد باید کمی هنر به خرج دهد. طرحی نو درافکند. نمی‌گویم طرح گفت و گوی تمدن‌ها را به سازمان ملل ببرد که این حرف‌ها به ایشان نمی‌آید، اما چیزی بگوید که برای گوش‌های خسته از حرف‌های تکراری تازگی داشته باشد. چیزی بگوید که حکم نوری برای دوستان و دودی به چشم دشمنان را داشته باشد. غیر از این باشد صد سال دیگر هم از این حرف‌ها بزنیم دو روزی مصرف داخلی خواهد داشت و در صحن سازمان ملل هم چند نفری سالن را ترک می‌کنند و چند نفری هم برای سخنران کف می‌زنند. همین و همین؛ و چه بسا روز بروز از جمعیت کف زننده کاسته و بر تارکان سالن افزوده شود.

خب این اولین بار نیست که یکی از جدی ترین منتسبان و منتصبان قالیباف به عربستان حمله می کند. این بار البته خیلی جدی تر از گذشته. این که رئیس کتابخانه مجلس که قاعدتا باید شخصی اهل علم و پژوهش باشد در مقام یک پیشگو ظاهر می شود خیلی مهم نیست. نمی شود رئیس مجلس آقای قالیباف باشد و رئیس کتابخانه مجلس رسول جعفریان.

امرایی علت اصلی ضعف کتابخوانی را کتابخانه‌ها دانست و در همین رابطه گفت: «بخش بزرگی از این کتاب نخواندن ما باز می‌گردد به این موضوع که اول کتابخانه‌های ما فقیر هستند، دوم، کتابخانه‌های ما اعتماد عمومی مردم را از دست دادند و سومین دلیل این است که کتابخانه‌ها پر از کتاب هست، اما چه کتابی!»

تلویزیون ظاهرا یک نهاد به شدت حکومتی است. نهادی ایدئولوژیک که قرار است شعارهای نظام را در قالب سریال و گزارش و فیلم و موسیقی و برنامه‌های مناسبتی به خورد خلق الله بدهد. اما این ظاهر ماجراست. از آن جایی که مدیران این دستگاه عریض و طویل درک درستی از رسانه ندارند و هم چنین فهم آنان از هنر و فرهنگ و مباحث نظری بسیار نازل است نه تنها به وظایفی که بر عهده دارند عمل نمی‌کنند بلکه اغلب درست روبروی شعارهای رسمی حکومتی که مدعی دفاع از آن هستند قرار می گیرند.

سه منتقد باسابقه سینما پس از پایان کار سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر اتفاقات این رویداد سینمایی، داوری‌ها و آثاری که در این دوره دیده شدند را تحلیل و بررسی کردند.