احمدرضا یزدانی مقدم، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی از شخصیت مرحوم فیرحی تجلیل کرد و گفت: اندیشه او این بود که می‌‏خواست راهی را با عنوان «پست سکولاریسم» پیدا کند و مبتنی بر مطالعاتی که در ۲۴ کشور دموکراتیک در دنیا انجام شده معتقد بود که ۲۰ کشور از راه دینداری و با دین به دموکراسی رسیده بودند.

دکتر محسن برهانی، استاد دانشگاه تهران در نشستی که توسط موسسه فهیم در سالگرد درگذشت دکتر فیرحی برگزار شد گفت: سیر فکری دکتر فیرحی از اندیشیدن و نوشتن در موضوع اسلام سیاسی شروع شده و تا مرز علوم سیاسی پیش می‌رود. این سیر، قابل تامل است. او سیر اندیشه سیاسی در دنیای اسلام و دنیای غرب را مطالعه کرده تا اینکه به این مسئله می‌رسد که مسئله قانون در نظام فکری و سیاسی ایران یک مسئله قابل تامل است.

توجه به اندیشه‌ها و پروژهٔ فکری فیرحی به دلیل تأثیرگذاری و اهمیتی که برای تحلیل مسئله‌های سیاسی و حقوقی ایران دارد ضروری بوده و این یادداشت برآن است تا تنها با اشاراتی به این مسیر فکری این ضرورت را نشان دهد.

فیرحی می خواهد از منابع فکری موجود در اسلامیّت تمدن ایرانی برای یک «تجدد سیاسی فقهی» بهره ببرد و طباطبایی به دنبال آن است تا از لایۀ ایرانیّت تمدن ایرانی به یک «تجدد سیاسی ایرانی» برسد. اگر از منظر تاریخ فکر سیاسی معاصر به تحولات سدۀ اخیر – از پیشامشروطه تا اکنون و اینجا – نگاهی بیندازیم (سده‌ای که الزاماً و ضرورتاً نه صد سال است و نه باید باشد)، شاید بتوان گفت که این حوادث را می توان (از چنین منظری: تاریخِ فکرِ سیاسی) در چند پرده قرار داد: قانون خواهی عصر مشروطه؛ دولت خواهی عصر پهلوی؛ اسلام خواهی انقلاب و بعد از آن؛ و اکنون: جدال فقه سیاسی با اندیشۀ ایرانشهری. تمامی این صورت بندی‌های فکرِ سیاسی – که البته گه ‌گاه حامل رگه‌هایی از فلسفۀ سیاسی نیز بودند – کم و بیش خواهان برخورد با اصلی ترین پرسش این حوزۀ معرفتی بودند و می کوشیدند تا برای آن پاسخ/پاسخ‌هایی فراهم کنند: یعنی چگونه می توان در شهر (پولیس) زیست و سعادت (ادمونیا) مند بود؟