برای دیدن یکی از دوست های جانبازم، رفته بودم آسایشگاه امام خمینی (ره) که در شمالی ترین نقطه تهران است. فکر می کردم از مجهزترین آسایشگاه های کشور باشد. که نبود. بیشتر به خانه ای بزرگ شبیه بود.دوستم نبودش، فرصتی شد به اتاق ها سری بزنم.

من می‌دانم که فرزندانم همین‌جا هستند، چون وقتی به این خیابان رسیدم، دیدم پاهایم سنگین شده است و دیگر توان رفتن ندارم.