بشکل ملموس از پنجم نوروز شاهد تصویرسازی‌های اختلاف افکن بین شهروندان ایرانی-افغانی بوده ایم. تصویر سازی که با طراحی نوعی بازی الاکلنگی دامن زده شد و باعث قلیان نوبتی هیجانات شهروندان ایرانی و افغان شده است. مرحله بعدی بازی با صحبت‌های علی الظاهر نسنجیده برخی از مقامات افغان (بعضا هدایت شده و تحریک گردیده)، آغاز گردید و حمله ساختگی به سفارت ایران در افغانستان را در بر داشت. کل داستان علی الظاهر با بی طرفی رسانه‌های معاند و خبرگزاری‌های بین المللی روبرو است. اما داستان تصویر سازی‌های حرفه‌ای، حرف دیگری برای گفتن دارد. در چنین میدان نیرویی، «بهادر امینیان» سفیر ایران در افغانستان بجای تشکیل اتاق فکر و صحبت‌های تحلیل شده، اقدام به استفاده از عبارات کلیشه‌ای نظیر " منافقین به‌دنبال تیرگی روابط کابل-تهران هستند " کرده است. سوال اینجاست که جمهوری اسلامی ایران، تا چه زمانی باید هزینه این نوع کم تجربه گی‌ها و شعارگرایی‌ها را بدهد؟ تا کی شهروندان ایران اسلامی، باید تقبل کننده هزینه ناتوانی‌ها و نادانی‌های برخی از مدیران ارشد دولتی باشند. آقای امنینیان، هشدار می‌دهیم که با قید فوریت نیاز به تشکل اتاق فکر و لایه یابی و لایه شناسی جریان ایجاد شده و تدبیر گرایی مرحله‌ای و چند عاملی برای حل مشکل دارید. صدور این هشدار برای وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران را هم بر خود لازم می‌دانیم. هنوز داستان کم کاری‌های سفیر در اوکراین و ویترین چینی‌های دقیقه نودی داستان، یادمان هست.

سفیر سابق ایران در افغانستان گفت: در مزار شریف دوستان مرتبط ۳۶ ساعتی زیر گلوله بودیم و خدا لطف کرد و مردم پیروز شدند و طالبان شکست خورد و آنجا مزارشریف تبدیل به پایتخت شد.

سفیر ایران در افغانستان گفت: ایجاد شهرک صنعتی مشترک در مرزهای ایران و افغانستان می تواند بسترساز جهش اقتصادی برای منطقه باشد و فرصت‌های جدید در بخش صادرات برای ایران ایجاد کند.

سفیر جمهوری اسلامی ایران در کابل با تاکید بر این‌که انتقال نخستین محموله صادراتی افغانستان از مسیر چابهار به هند نقطه آغاز اجرای توافق سه جانبه به شمار می‌رود، گفت: ایران، هند و افغانستان این اتفاق و پدیده را در چارچوب رقابت نمی‌بینند و اگر قرار است رقابتی هم باشد در زمینه کاهش هزینه‌ها و تولید جاذبه بیش‌تر به منظور استفاده طرف‌های مختلف از این مسیر خواهد بود.