جامعه شناسانی مانند « ایوان ایلیچ » از «مدرسه زدایی» دفاع می‌کنند. او می‌گوید: « مدرسه‌ها قفس‌هایی بیش نیستند. اگر قرار است فرزند کارگر بعد از سال‌ها آموزش، همان نقش‌های شغلی پدرش را انجام دهد پس چه بهتر که وقت خود را در قفس مدرسه تلف نکند.» اگر این دیدگاه را باور داشته باشیم بچه های ما دو هفته است که از این قفس‌ها رها شده‌اند.

سی که ابتدای قرن بیستم به دنیا بیاید و ویرانی‌های بهت‌آور هر دو جنگ جهانی را به‌خوبی تماشا کند، احتمالاً دیگر امیدی به بهبود اوضاع نخواهد داشت. اما هانا آرنت چنین کسی نبود. دقیقاً در میانۀ همین دو جنگ، وقتی که مرگ و آوارگی در تعقیب انسان بود، او به پرسشی رادیکال فکر می‌کرد: چگونه می‌توان سیاستی را ساخت که در آن همۀ مردم، و نه نخبگان تحصیل‌کرده یا دیکتاتورهایی مثل هیتلر و استالین، بر جهان فرمانروایی کنند؟

تمام توجه مولانا به زندگی است اما معتقد است این زندگی دنیوی یک مرتبه بسیار متنازل از زندگی است و این زندگی همان زندگی حیوانیست که ما داریم. و از سمت دیگر هیچ عارفی به طور واقعی به مرگ اعتقاد ندارد و این‌که ما از مرگ صحبت می‌کنیم من باب لفظ است.