دریغا گاهی آدمی کم‌بین می‌شویم و با خودباختگی ترس‌آمیز یا شیفتگی کورانه نسبت به غریبه‌ها، نخبگان واقعی عصر خود را کمتر از آن‌چه هستند ارزیابی می‌کنیم و از سر غرض‌ومرض، انکار و حذف‌شان می‌کنیم. زمانی به جبران آن حقارت‌ها به‌اغراق در منزلت خویش می‌پردازیم و فرهنگ خودی و اهل آن را به عرش می‌رسانیم.