طرح دوگانه سازی ساختگی «یا مردم، یا موشک» یک مغالطه گمراه‌کننده است چرا که «امنیت» و «مردم» دو روی سکه امنیت ملی هستند و هیچ کشوری بدون جمع این دو مؤلفه به اقتدار پایدار دست نخواهد یافت.این در حالی است که در روزهای اخیر اظهارات محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه اسبق ایران، درباره‌ی تقدم رضایت مردم بر توان موشکی کشور خبرساز شده است. وی اظهار داشت که «موشک بسیار مهم است اما مردم مهم‌تر هستند». این سخنان که در نگاه اول بر نقش حیاتی رضایت مردم تأکید دارد، اما در اصل به گونه‌ای طرح یک دوگانه ساختگی میان «موشک و مردم» است. القای تقابل بین قدرت دفاعی موشکی و خواسته‌های مردم یک خطای تحلیلی و مغالطه‌آمیز است که می‌تواند پیامدهای زیانباری برای امنیت و استقلال کشور داشته باشد.طرح دوگانه‌ی کاذب «موشک یا مردم» از همان الگوهای جنگ روانی است که می‌کوشد میان امنیت و معیشت مردم تقابل ایجاد کند و کشور را از مؤلفه‌های اساسی قدرت تهی نماید. مغالطه‌ مردم-موشک در واقع ادامه‌ همان خط تبلیغی بدخواهان خارجی است که پس از ناکامی در رویارویی مستقیم، از درون به‌دنبال تضعیف ارکان اقتدار ملی برآمده‌اند. از منظر جامعه‌شناسی سیاسی، کارویژه اصلی دولت مدرن، تأمین امنیت شهروندان است؛ مفهومی که از نظریه قرارداد اجتماعی «هابز» تا اندیشه‌های «ماکس وبر» بر آن تأکید شده است. رضایت و مشروعیت حکومت نیز تا حد زیادی به توان آن در حفظ امنیت و تمامیت ارضی وابسته است.در مباحث روابط بین‌الملل، نظریه بازدارندگی (Deterrence) توضیح می‌دهد که بهترین راه جلوگیری از تجاوز دشمن، برخورداری از توان نظامی بازدارنده است. در حقیقت بازدارندگی استفاده یک طرف از مجموعه‌ای تهدیدها برای قانع کردن طرف مقابل به ترک اقدام نامطلوب است. پیام اصلی این نظریه روشن است: قدرت نظامی، احتمال وقوع جنگ را کاهش می‌دهد؛ چرا که دشمن را از هزینه‌های سنگین تجاوز آگاه می‌کند.

موشک‌ها، نقش مهمی در افزایش قدرت ملی دارند، لذا امروز قدرت موشکی ایران به حدی است که غرش هرکدام از بالستیک‌های ایرانی ترس بر وجود دشمنان می‌اندازد.