حدود سه‌دهه است که کشور ما فسادهای اقتصادی متعددی را تجربه می‌کند که ابعاد آن بعضا سر به میلیارد دلار می‌زند؛ اما ظاهرا مسوولان ذی‌ربط ابزار یا روش کارآمدی برای ریشه‌کن کردن آن هنوز نیافته‌اند.انگیزه موجد فساد دست یافتن به درآمد و ثروت آسان‌یاب است که در میان افراد هر جامعه‌ای کم و بیش وجود دارد؛ اما آنچه در شیوع و گستره فساد تعیین‌کننده است، زمینه‌های دستیابی به چنین درآمد و ثروتی است. در جامعه‌ای که قانون به معنای حقیقی خود حاکمیت دارد، نظام اقتصادی از شفافیت برخوردار است یعنی دسترسی به اطلاعات برای عموم مردم، به‌ویژه رسانه‌های همگانی، فراهم است و حامی‌پروری سکه رایج در نظام سیاسی نیست، امکان بروز فساد به حداقل می‌رسد.

روزانه در اخبار از حذف و کنار نهادن برخی از چهره های سیاسی، علمی، اجرایی، ورزشی، هنری،مدیریتی و غیره، می شنویم. از مهاجرت برخی دیگر صحبت می شود و در نهایت، بحث از جایگزینی نامناسب افراد کنار نهاده شده با نیروهای کم صلاحیت با رویکردی «نوچه‌پروری» و «حامی‌پروری» است. ما چه بلایی بر سر کشورمان از روی سلیقه گرایی و محفل بازی و بردات نامناسب و دو قطبی از تعهد-تخصص و خودی- غیرخودی، می آوریم؟ سرمایه انسانی تضعیف شده، سرمایه اجتماعی نامطمئن را رقم شده و با نوعی رویکرد ضد ارزش و ضد فرهنگ، تقویت کنده عوام گرایی و عوام زدگی است. این نوشتار بخشی از درد دلی است که محسن جلال پور در تلگرام خود منتشر کرده است.

این روزها شاهد محاکمه یک گروه از کسانی هستیم که بنا به گفته دادستان انقلاب درنظام اقتصادی اخلال کردند و به همین دلیل است که داستان رانت خواری و فساد باردیگر به صدر خبرهایی اقتصادسیاسی ایران برگشته و با داستان تلخ کاهش قدرت خرید شهروندان گره خورده است.