با هر کدامشان که حرف می‌زنی، دل پُر دردی دارند و از بی‌محبتی‌ها گلایه می‌کنند. صابون مزاحمت‌های تلفنی آن هم برای خط‌های امدادی به تَن اکثرشان خورده؛ کارشناس اورژانس، امدادگر، پلیس، کارشناس اورژانس اجتماعی یا آتش‌نشان. همگی خواهشی دارند که قدر بوق‌های آزاد تلفن‌های حیاتی را بدانیم. بوق‌هایی که وسوسه‌ای می‌شود برای یک مزاحم تلفنی تا آن را به بوق اِشغال بدل کند، غافل از آن که شاید در همان لحظه هزاران نفر را منتظر یک «الو؟ چطور می‌توانم کمکتان کنم؟» از سمت همان اپراتور بگذارد. داستان مزاحمت‌های تلفنی نسبت به سال‌های اولی که با ایجاد این خطوط قابل دسترسی آسان، راه تازه‌ای برای کمک به مردم باز شده بود، کمتر شده ولی تمام نشده. بعد از آن که شنیدن آمار مزاحمت‌های تلفنی خطوط امدادی تعجب همه را برانگیخت، پیگیری‌های قضایی و قانونی برای مزاحم‌های این شماره‌ها انجام شد و تا حدی هم کمتر شد اما باز هم تمام نشد. هنوز هم آمار عجیبی می‌رسد، مثل خبری که از سازمان آتش‌نشانی شیراز در ایرنا منتشر شد: «حدود ۹۰ درصد از تماس‌های تلفنی با آتش‌نشانی شیراز مزاحمت تلفنی است.

وقوع سیلاب در محدوده پشت آرامگاه سعدی، موجب وارد شدن آب به همراه گل و لای به منازل مسکونی و وارد شدن خسارت به تعدادی از خودروهای شهروندان شیراز شد .