ما در عصری مملو از کینه‌توزی زندگی می‌کنیم. خشم فراگیر در شبکه‌های اجتماعی به کینه‌توزترین کاربران اعتبار می‌بخشد. در چارچوب سیاسی افراد به خاطر کینه‌ای که از یک شخص یا گروه دارند به دیگری رای می‌دهند. در فضای اجتماعی کسانی که احساس سرکوب‌شدن می‌کنند حاضرند حتی به قیمت آسیب‌دیدنِ خود، سرکوبگران را تنبیه کنند. اما این کینه‌توزی در عمل تا چه حد اثربخش است؟ آیا واقعاً می‌توان با تنبیه، سرزنش و تلافی جامعه‌ای عادلانه‌تر ساخت؟

سعید معیدفر گفت: برای پایان دادن به بحران لازم است زمینه گفت‌وگو بین نیروهای اجتماعی و سیاسی فراهم شود و جامعه از محل منافشه،‌ حذف‌ و طرد در همه حوزه‌ها به محلی برای تعامل و همصدایی و البته گفت‌وگو تبدیل شود.

حوادث طبیعی هرچند مناطق و اقلیم ها را با مشکلاتی مواجه می کند و صدمات جبران ناپذیری را بر پیکر بافت جمعیتی جغرافیای درگیر باقی می گذارد اما همدلی و مهربانی سایر افرادی که به صرف هموطن بودن با این افراد همدل می شوند و با تمام توان به یاری می شتابند موجب التیام بخشی در آزرده دلان ناشی از خشم طبیعت می شود.