همه‌‌چیز از 6سالگی شروع شد. با صدای جیغ‌های ممتد و بلند و گاهی سکوت و زل زدن به دیوار. گاهی هم خندیدن‌ها و گریه‌کردن بی‌دلیل؛ رفتارهایی که به عقیده روانپزشکان، نوعی اختلال در رشد است که حتی دارو و درمانی نیز برای آن تا آخر عمر وجود ندارد. اوتیسم می‌خوانندش و هیچ‌گاه به‌طور کامل درمان نمی‌شود و سیر درمانی که صورت می‌گیرد تنها به‌منظور کنترل بیماری است.گوشه اتاق نشسته است و زل زده به دیوار. با اینکه خواهر و برادرش کنارش بازی می‌کنند، اما هیچ رغبت و تمایلی به بازی با آنها ندارد و حتی زمانی که برای بازی به پارک می‌رود هم روی نیمکت می‌نشیند آن هم در اوج سنین شیطنت و پویایی؛ هیچ‌گونه تحرکی ندارد. این را شریفه، مادر مینا 11ساله می‌گوید و ادامه می‌دهد: وقتی پزشک متخصص کودکان به من و همسرم گفت که فرزندم مبتلا به اوتیسم است آنقدر گیج بودیم که تا هفته‌ها نمی‌دانستم باید چه کار کنیم.