الگوی گردشگری در شمال کشور بدلیل نزدیکی به تهران در شرایط حاضر تابع سه گونه گردشگری در طول سال (عموما هتل گرا یا ویلانشین)، گردشگری با رویکرد بازگشت بومیان استان از سایر شهر‌ها (بازگشت نیرو‌های شاغل و خانواده شان به خانواده اصلی ساکن شمال) و گردشگری موقعیتی هجمه‌ای (خصوصا در ایام دارای تعطیلات متصل) است. نوع یک و دو گردشگری با زیرساخت‌های موجود قابلیت تداوم داشته و نیاز چندانی به توسعه زیرساخت‌ها وجود ندارد. اما برای نوع سوم، نیازمندی به ساخت کمپ‌های چند منظوره، پایه گذاری قواعد حضور و اتراق در سطح شهر، قواعد ترافیکی جاده‌ای و مواردی همانند، وجود دارد. تجربه شهر زیارتی مشهد، تجربه‌ای موفق برای الگو برداری در این خصوص است.

بی‌شک تهران صنعتی، عامل بسیاری از نامعادلات موجود در مازندران است، چراکه حجم بالای تعاملات و پوست‌اندازی‌های صنعتی تهرانی‌ها، بلاشک نیاز به مأمنی برای تخلیه خستگی‌های بشر کارخانه‌ای دارد.از این تعبیر شاعرانه که بگذریم، همین حس ناب، اتفاقات بسیار زیادی را خلق کرده و خواهد کرد. به این معنا که دریا و اقلیم اطرافش که متأثر از شرایط جوی و آب و هوایی هستند، می‌تواند محلی برای سپری کردن تعطیلات برای خیل عظیمی از آدم‌هایی باشد که از دریا به دورند؛ آدم‌ها یا بهتر بگویم، شهرنشینان متأثر از ساختارهای شهری، که در زندگی نوع خودشان و فرم جوامع صنعتی، تا حد بی‌رمقی و عارض شدن خستگی‌های مزمن کار می‌کنند و از قضا رویکرد مشابه و همسو و نیازی مشترک و طبیعی در استفاده از تسهیلات مناطق ساحلی و دریایی، به سبب نوع طبیعت این مناطق دارند.