یکی از نقد‌های وارده بر دانشگاه‌های نسل اول و دوم (آموزشی و پژوهشی)، عدم مشارکت فعال آن‌ها در پروژه‌های بزرگ اجرایی با رویکرد‌های علمی-پژوهشی و در پیش گیری نوعی انفعال و عدم حساسیت است. این رفتار دلایل مختلفی می‌تواند داشته باشد و یکی از مهمترین این دلایل را می‌بایست در کم توجهی به تعریف ساختار‌های مناسب تعریف پروژه‌های تحقیقاتی و شکست کار متناسب با آن دانست.

نگاه عمیق به امر پژوهش این امکان را فراهم می‌سازد تا کشوری مثل ایران که از ظرفیت‌های انسانی و جغرافیایی خوبی برخوردار است با سرعت بیشتری به سمت توسعه حرکت کند و از جهان سومی خارج شود.