سنگلج پنجاه وشش ساله می‌شود و این بنای مُهنّا، بنا نیست بازنشسته فرض شود، بنا نیست عکسی بر سینه دیواری باشد که به تماشایش به حسرت آه بکشیم، بنا نیست بلایی نازل شود که در و دیوار و سرا و صحنه‌اش را به زحمت به خاطر بیاوریم. سنگلج؛ حی و حاضر پیش روی ما ایستاده است و به انصاف هم اگر باشد پنجاه و شش سال نمی‌تواند حجّتِ پیری باشد و اگر هم به‌دلیل درد و رنجِ بیماری پیرتر از شناسنامه‌اش به چشم می‌آید تقصیر نه بر گردن او که حکایت «آیینه، چون نقش تو بنمود راست» خواهد بود.