انسانیت مرز نمی‌شناسد. این است که وقت حادثه دست‌های یاری از گوشه گوشه کره خاکی بلند می‌شوند به هم گره می‌خورند و از مرزها عبور می‌کنند. با این حال طبیعی است که این همدلی وقتی مردم آسیب دیده در همسایگی باشند قوی‌تر است و هنگامه‌ای که سقف کاشانه کسانی فرو بریزد که روزگاری آستین بالازده بودند و ملتی را در مبارزه با عفریت تروریسم یاری رساندند، به اوج می‌رسد. شاید وجود همین جنبه جبران است که خواسته و ناخواسته نوعی نمایش را بر آن افزون می‌سازد.حساسیتی که بر محمل خاطره جنگ هشت ساله تحمیل شده از سوی حکومت بعث عراق بر ایران و رگه‌ای از نژادپرستی و ناسیونالیسم افراطی که به وسیله برخی جریان‌ها زیر پوست جامعه ایرانی تزریق می‌شود، سوار بود و بعضی رسانه‌های خارجی وابسته به جریان‌های مخالف جمهوری اسلامی با اخبار و شایعه‌سازی‌های خود بر آتش آن می‌دمیدند.